ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ "ULTRAS" (μέρος πρώτο)

Οι πρώτες ομάδες των «ultras», οπαδών του ποδοσφαίρου μεταξύ των ηλικιών 15 και 25 ετών, που σαφώς ήταν διαφορετικές από το κλασσικό μοντέλο των ενηλίκων θεατών, εμφανίστηκαν στην Ιταλία γύρω στο τέλος της δεκαετίας του εξήντα και στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα.Συγκεντρωμένοι στις φτηνότερες θέσεις του γηπέδου, όπου προσελκύονταν από τους συλλόγους μέσω ειδικά μειωμένων εισητηρίων,οι ultras εμφανίζουν αμμέσως μια σειρά από μοναδικά χαρακτηριστικά,εντελώς νέα για το Ιταλικό ποδόσφαιρο.Αυτά πηγάζουν από την έντονη αίσθηση της ταύτισης με τον χώρο τους, δηλαδή ενός τομέα του γηπέδου όπου αναρτώνται πανό με το όνομα ή το σύμβολο του group τους.

Αρχικά οι «ultras» διακρίθηκαν κυρίως για τον εντελώς νέο τρόπο που υποστηρίζουν τις ομάδες τους και, γενικότερα, τη συμμετοχή στον αγώνα.Από τους Βραζιλιάνους «Torcidas» ήρθε η χρήση των τυμπάνων, από φιλάθλους ομάδων στην Αγγλία,η επίδραση του κασκόλ (πλήθος κασκόλ σηκώνονταν και κουνιόντουσαν σαν μια ανθρώπινη θάλασσα) και το τραγούδι,τις περισσότερες φορές ψυχωτικά,ενθαρρύνωντας τους παίχτες τους ή φοβίζοντας τους αντιπάλους τους.

Με αυτό τον τρόπο, η υποστήριξη θεωρήθηκε ως μέρος της στρατηγικής και της τακτικής που χρησιμοποιείται για να κερδηθεί ένας αγώνας. Επίσης έκαναν εκτεταμένη χρήση από καπνογόνα,βαρελάκια κ.α. ώστε να φέρουν μια επιπλέον πινελιά ζωντάνιας στα γήπεδα. Η έννοια της "χωρεογραφίας'' προέκυψε για πρώτη φορά,μια εντελώς πρωτότυπη πρακτική που επρόκειτο να εξελιχθεί καθώς και οι "ultras" των ίδιων των ομάδων θα γινόντουσαν πιο οργανωμένοι.

H xωρεογραφία κατέληξε να είναι το σήμα κατατεθέν του ιταλικού στυλ. φαντασμαγορικές,τεράστιες, πολύχρωμες παραστάσεις και θέαμα σε ευρεία κλίμακα, με υπέροχο οπτικό αποτέλεσμα:η δύναμη όλης της Ιταλικής φαντασίας.Από το βόρειο πέταλλο του στάδιου της Γένοβας που κατάφερε να εμπνεύσει ακόμη και η γαλλική εφημερίδα "Le Monde", στο πέταλλο Fiesole της Φλωρεντίας όπου με χωρεογραφία αναπαραστήθηκαν τα μνημεία της πόλης με βάση το αυθεντικό τοπογραφικό σχέδιο.

Ορισμένοι σύνδεσμοι οπαδών χρονολογούνται από πολύ παλιά, όπως και η "Fedelissimi Granata», ιδρύθηκε στο Τορίνο από το 1951, και εξακολουθεί να υπάρχει στο πέταλλο Maratona.Οι "Ultras" της Sampdoria εμφανίστηκαν από το 1969 (οι πρώτοι που αυτοαποκαλούνται «Ultras»), ακολουθούμενοι από τους «Boys» της Ίντερ.

Η δεκαετία του εβδομήντα είδε τη σταδιακή συγκέντρωση εκατοντάδων μικρών ομάδων στα πέταλλα των μεγάλων ποδοσφαιρικών γηπέδων της χώρας, που οδήγησε στο σχηματισμό των μεγάλων ομάδων, όπως η "κίτρινο-μπλε Ταξιαρχία" της Βερόνας,η "Viola Club Viesseux" της Φιορεντίνα, το όνομά το οποίο το πήρε από την πλατεία της Φλωρεντίας, όπου συναντήθηκαν (1971),οι "Ultras" της Νάπολης (1972),η "κοκκινό-μαυρη Ταξιαρχία" του Μιλάνου,οι "Granata Ultras" του Τορίνο (1973),οι "the ForEver Ultras" της Μπολόνια (1975),οι "Fighters" της Γιουβέντους(1975),η "μαύρο-μπλε Ταξιαρχία" της Atalanta (1976),οι "Eagle's Supporters" της Λάτσιο και οι "Commando Ultra Curva Sud ή "CUCS" της Ρόμα (1977).

Μερικοί διαχωρίστηκαν από τις υπάρχουσες λέσχες (οι "Boys" προήρθαν από τον σύνδεσμο της Inter,"Fossati", ενώ οι "Granata Ultras" απόσχιστηκαν από τον σύνδεσμο "Fedelissimi" του Τορίνο).Άλλοι προέκυψαν από τη συγχώνευση μερικών μικρότερων group που δεν είχαν στο ενεργητικό τους πολλά χρόνια δράσης (οι "Fighters" της Γιουβέντους, για παράδειγμα, προήρθαν από τς πρώην "Panthers").

Μερικές ομάδες οπαδών προήρθαν από μια συγκεκριμένη αστική περιοχή (ο αρχικός πυρήνας της Σαμπντόρια Ultras προήλθε από το Sestri Ponente της Γένοβας.Άλλες ομάδες είχαν άτομα της ίδιας ηλικίας , που συναντιόντουσαν σε μπαρ,σχολεία ή μαγαζιά ηλεκτρονικών παιχνιδιών.Πολλά από τα μέλη τους ανήκαν ήδη σε πολιτικές ομάδες ή παρατάξεις, και είχαν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά των ακραίων πολιτικά οργανώσεων.Η αίσθησή του ανήκειν και η συντροφικότητα,η αψήφηση τους σε κάθε μορφή εξουσίας που είναι και η αίσθηση της σύγκρουσης,έδωσε ουσία σε αυτές τις ομάδες, οι οποίες ήταν σε θέση να συσπείρωσουν μεταξύ τους εκατοντάδες ανθρώπους μέσα σε λίγες ωρες.Μια άλλη πτυχή που προσδιόριζε τους Ultras ήταν η έντονη αίσθηση του χώρου τους.Πράγματι,τα πέταλλα σταδιακά εγκαταταλείφθηκαν από τις λεγόμενες «κυριλλέ» λέσχες φιλάθλων και άφησαν τον χώρο αυτό για τους "ultras".Τα σύμβολα και τα εμβλήματα στα πανό ήταν ως επί το πλείστον άγρια ζώα όπως τίγρεις,λιοντάρια και πάνθηρες.Αρκετά είχαν την πειρατική σημαία ή νεκροκεφαλές,ενώ πολλά είχαν όπλα,εργαλεία και παρόμοια σύμβολα με θέμα τη βία,όπως το πρόσωπο του μικρού Άλεξ,από την ταινία του Κιούμπρικ  "Το κουρδιστό πορτοκαλί".Στην αρχή,οι δραστηριότητες των group,χρηματοτήθηκαν ως επί το πλείστον από αντικείμενα που έφτιαχναν τα ίδια με το έμβλημά τους, όπως μπλούζες,κασκόλ,κονκάρδες,καπέλα.Το κάθε μέλος είχε μια συγκεκριμένη λειτουργία,όπως οργάνωση της εκδρομής για να ακολουθήσουν την ομάδα τους,την αγορά δερμάτων για τα τύμπανα,την εξασφάλιση κονταριών για τις σημαίες και τα πλακάτ και χρώματα για να τα ζωγραφίζουν.Με την έλευση των Ultras,η όψη της εξέδρας άλλαξε εντελώς. Απείθαρχες συμπεριφορές όπως η εισβολλή στον αγωνιστικό χώρο μειώθηκαν, ενώ γύρω στο 1974 και μετά οι συγκρούσεις μεταξύ των αντίπαλων οπαδών έγιναν πιο συχνές.

Αυτό συνέβη σε δύο αγώνες το εν λόγω έτος: Τορίνο-Σαμπντόρια και τη Ρώμα-Λάτσιο.Ευθύς εξαρχής οι θεατές άρχισαν να εκτοξεύουν ότι έβρισκαν προς πάσα κατεύθυνση,για να ακολουθήσουν βίαιες μάχες μεταξύ των αντιπαλων οπαδών,υποχρεώνοντας την αστυνομία να παρέμβει με την εκτόξευση δακρυγόνων πάνω στις κερκίδες.Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και στους δρόμους δημιουργώντας σχεδόν ένα αστικό σενάριο πολέμου: λεωφορεία καταστράφηκαν, αυτοκίνητα αναποδογυρίστηκαν κλπ. Πολλά από αυτά τα περιστατικά προέκυψαν από τις παραδοσιακές αντιπαλότητες όπως derbies μεταξύ των ομάδων από την ίδια πόλη ή μακροχρόνια μίση μεταξύ των αντίπαλων πόλεων, όπως η Πίζα εναντίον του Λιβόρνο, Bergamo εναντίον Brescia ή της Παλέρμο εναντίων της Κατάνια, ενώ άλλα εξαρτήθηκαν από την πολιτική κλίση των αντίστοιχων οπαδών (η ιστορική αντιπαλότητα μεταξύ των αριστερών της Vicenza και των δεξιών της Hellas Verona...