Μερικές χιλιάδες Ελλήνων και λίγες εκατοντάδες άλλων Ευρωπαίων κάτω από την ηρωική ηγεσία του ασκητικού Στρατηλάτη Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του 11ου και με “πρωτομάστορα” τον γενναίο Ιουστινιάνη, αντιμετώπισαν την δυσανάλογα τεράστια βαρβαρική μάζα. Μαζί τους ο εξαθλιωμένος πληθυσμός της Βασιλεύουσας που δοκιμαζόταν από τις αρχές Απριλίου με σφοδρό κι αδιάκοπο κανονιοβολισμό από το πολυπληθές και καλά οργανωμένο αρχέγονο πυροβολικό του Μεχμέτ.
Η προϊούσα αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας, έφθανε στο καταληκτικό της σημείο. Για 200 περίπου χρόνια, κλιμακωτά, για λόγους εσωτερικών αντινομιών και εκφυλισμού της πολιτειακής οργάνωσης, δημογραφικού μαρασμού, οικονομικής απορύθμισης και αντιπαλότητας με την Γαληνοτάτη Βενετία (“Ιερουσαλήμ” της Αδριατικής), το σκέλεθρο της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατέρρεε με συνέπεια. Αυτοί οι παράγοντες πολλαπλασιαζόντουσαν εκθετικά από την επίδραση της διαπάλης Καθολικού και Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος και την αντανάκλασή της πάνω στον ημιμαθή Βυζαντινό Λαό, που διατηρούσε θρησκευτικό φανατισμό απροσμέτρητο αλλά και δικαιολογημένη αγανάκτηση από την τυραννία των Λατίνων στην περίοδο της Δυτικής Κατοχής. Οι προσπάθειες του στερνού Αυτοκράτορα για την αναζωογόνηση της Πόλεως και της Αυτοκρατορίας γενικότερα έμειναν ατελέσφορες. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του προσέκρουσαν στον παραδοσιακό θρησκευτικό φανατισμό των ηλιθίων και δειλών της εποχής.
Περίπου 30.000 καλόγεροι υπήρχαν στην Μείζονα περιοχή της Βασιλευούσης, όταν ο Δεσπότης της Αυτοκρατορίας διέθετε μόνο μερικές χιλιάδες μαχητές για να υπερασπίσει τα τείχη. Ακόμη το μισαλλόδοξο πνεύμα των κληρικών κύκλων της αγνοίας, διαπότιζε ολάκερη την πολιτεία ώστε να οδηγήσει τον Μεγάλο Δούκα Λουκά Νοταρά, Δομέστιχο των Σχολών (ανάλογο του Πρωθυπουργού σήμερα) να εκφράζει δημόσια την προτίμησή του για το Τουρκικό σαρίκι σε σχέση με την “Λατινική Τιάρα”.
Οι φιλάργυροι Βενετοί έμποροι που αριστοτεχνικά παρασιτούσαν στην Πόλη, έμειναν αδιάφοροι ή και συχνά συνήργησαν με τους Εχθρούς, οδηγημένοι από τα προστάγματα των Ιουδαίων Τραπεζιτών που επηρεάζουν το Δογικό παλάτι. Είναι αλήθεια ότι είχε προηγηθεί μια 20ετία έντονης πνευματικής κινητικότητας και αναδημιουργίας με κέντρο το πρόσωπο του Μεγάλου Δασκάλου Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνος. Ο Μεγάλος Πλατωνικός Οραματιστής, που γνώρισε καλά τον στερνό Αυτοκράτορα και επηρέασε την σκέψη του, όταν ζούσε στην αυλή του, είχε ήδη εκφάνει τον Σωτήριο Ελληνικό Λόγο του για την Εθνική Αναγέννηση. Μ’ Ελληνοκεντρικό Στρατιωτικό Σοσιαλιστικό Πνεύμα, προετοίμαζε το έδαφος της ανασυγκρότησης της Αυτοκρατορίας, μακρυά από αφορισμούς και αναθέματα. Όμως η συγκυρία της τύχης και η συντριπτική πορεία της Ιστορίας, στέρησαν από τον Λαό μας αυτήν την ευκαιρία Αναγέννησης. Έτσι μοιραία η Αναγέννηση άνθησε σε τόπους άλλους κι άλλους λαούς της Ευρώπης. Πριν ξανανθίσει το Ιερό δένδρο του Ελληνικού Πνεύματος, έμελλε να πνιγεί από την Τουρκομογγολική λαίλαπα της Ασίας.
Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, Στρατιώτης μέσα στους στρατιώτες, ο Πολεμιστής και (γιατί όχι) Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, αγωνιζόμενος με Σπαρτιατική πίστη και θάρρος για τον Ελληνισμό. Έχοντας, ξεστομίσει το “ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ” του Μεσαιωνικού Ελληνισμού απέναντι στην Ασία. Μαζί του θα πεθάνει η Αυτοκρατορία που δεν πρόλαβε να γευθεί το ζωογόνο φάρμακο της Ελληνικής αναστάσεως. Που όταν ολοκληρώθηκε η Ελληνοποίησή της, ήταν ανίκανη να την προφυλάξει. Κι’ όπως το ξέπνοο κορμί του τελευταίου Άρχοντα ακούμπησε το αιματοβαμμένο χώμα, λίγο πριν η φρίκη και η κτηνωδία των ορδών σαρώσουν το Θαύμα του Πολιτισμού, ο θρύλος θα πάρει τ’ όνομά του, σύμβολο κι ελπίδα του Γένους μας για 400 χρόνια δουλείας, προμετωπίδα του Ναού των Ονείρων μας, φόρο της πίστης του Ελληνισμού. Θα του μετατρέψει το ακάνθινο στέφανο του μαρτυρίου σε φωτοστέφανο και θα τον κάνει πιο δυνατό από τον θάνατο. Θα τον μετατρέψει σε Μύθο ενός ολάκερου Λαού! Μύθο, που περιφρονεί τους αιώνες, την λήθη, τα συμφέροντα και την συμβατική Ιστορία.
Μύθο που μπόλιασε τις προδομένες γενιές των παππούδων μας. Μύθο του Αίματος, της Ελπίδας και της Νίκης. Η κουρασμένη Βασιλεύουσα της Χαμένης Αυτοκρατορίας μας, μας χάρισε σαν πιο ακριβό θησαυρό, Αναγνώστη, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Ας τον κρατήσουμε δίπλα στην Καρδιά μας.
«Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.»
http://www.youtube.com/watch?v=IfDISFLjGbU
_svg.png)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου